آب را گِل نکُنید

شاید از دور علمدارِ حسین

مشکِ طفلان بر دوش

زخم و خون بر اندام

می رِسَد تا که از این آب روان

پُر کُنَد مشکِ تهی

بِبَرَد جرعه یِ آبی برساند به حرم

تا علی اصغرِ بی شیرِ رباب نَفَسَش تازه شَوَد

و بخوابد آرام

آب را گِل نکُنید

که عزیزانِ حسین همگی خیره به راهند

که ساقی آید

و به انگشتِ کَرَم گره کورِ عطش بگشاید

آب را گِل نکُنید

که در این نزدیکی عابدی تشنه لب و بیمارست

در تب و گریه اسیر

عمه اش این دو ، سه شب تاسحر بیدارست

آب را گِل نکُنید

که بُوَد مهریه ی مادرشان

نه همین آب که هر جایِ دگر رودی و نهری جاریست

مهر زهرای بتولست.

از اینست که من می گویم:

آب را گل نکنید آب را گل نکنید . . .